I Juvikfolke er det nå Odin som er hovedpersonen, og ham
følger vi i detalj. Bare syv år gammel kommer han i tjeneste hos et eldre
ektepar (han er uekte barn, som det het den gangen, og morens nye mann vil ikke
vite av ham). I fosterhjemmet er han gjetergutt etc. På nabogården bor en jente
som heter Karen-Anna, og Duun gir subtile frampek om at det kommer til å bli
noe mellom dem. Odin begynner vel å nærme seg konfirmasjonsalderen da han og
Karen-Anna opplever at de ikke er barn lenger. Er det ikke nydelig? Det er nesten så man mister pusten.
Heile denne sommaren var Karen-Anna godt som glømt. Ein
kvelden han fór og leita etter gjeitene vesti marka, gjekk dei seg på einannan.
Ho fekk så stilt eit andlet, da ho såg det var han. Ho var Havfrua like vel,
den han hadde drømt om; ho var så vidunders vakker, og der stod ho og hørte han
til. Men helst vilde han ha sprunge sin veg. Godvêrs-båra låg og sukla frammed
kvite stranda, og i kring dem var det marka, med mosekollar og lyngflater, der
sola stod på og skjein med dirrande kveldraudt, og dulp og dæld, der smågrase
grønte med nye letter i skuggen. Og Karen-Anna såg opp på han gong for gong, og
somtid var det med små auga som tok rundt omkring han og var fulle av lått og
kjæte, og somtid var det gjenom ein blågrå moe som gjorde vondt nokon stads.
Ja, no tok han og gjekk sin veg; han stod ikkje her lenger. Men enda stod han.
Han fekk ein skjelv i seg, - det var så lite om å gjera, syntes han, at han
ikkje kasta seg over henne og gjorde henne eitkvart urimelig, her midt i
villaste marka, ho kunde aldri ha komme seg til unnrømmings! Ho var ikkje redd
han eingong? No fór han, og glad var
han at han hadde komme seg laus, han måtte stane og kjenne på kor hjarte banka
i han.
Olav Duun: Juvikfolke, I eventyre
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar